NC BobYun :: B Champion ตอนที่ 27

 NC BobYun :: B Champion 

ตอนที่ 27 

            

      

            “อือ.. อ หยุด...ออือ..อ” ผมพยายามห้ามเมื่อดูว่ามันจะเริ่มเลยเถิดไปไกลจนผมกลัว สัมผัสของร่างสูงทำให้ใจผมสั่นและร่างกายบ้าๆของผมมดันยินยอมที่จะให้ร่างสูงสัมผัส ความตั้งใจก่อนหน้าที่ยังคงมีอยู่ในหัวกลับหายวายกไปกับตา มีเพียงสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้

            “อ๊า! อือ..อ นา.ย. อืมม.... อย่าทำแบบนี้...อือ.” หลังบางที่แอ่นขึ้นตามแรงสัมผัสจากริมฝีปากของร่างสูงทำให้ผมทั้งอายและเสียววาบไปทั้งร่าง

            “ฉันมีสิทธิ์ในตัวนายทุกอย่าง ยุนฮยองจำไว้”

            “อื..ออ อนา.. ย อ.อออ” สิ้นสุดคำพูดของร่างสูงเสียงครางหวานก็ดังออกมาจากปากของผมอย่างต่อเนื่อง ลิ้นรอนที่กำลังดุนดันจนผมต้องจิกผมของร่างสูงอย่างห้ามไม่ไหว มันมากเกินไป ร่างสูงทำแบบนี้มากเกินไป อันตรายเกินไปแล้ว

            “จีวอน ... อื...พอได้..แ.ล้ว.ว อือ.อ” ถึงแม้ผมจะรู้สึกมากแค่ไหน แต่ก็ยังพยายามที่จะห้ามการกระทำของคนตรงหน้าอยู่ดี

            “มันไม่พอหรอกยุนฮยอง” ร่างสูตอบกลับมาถึงแม้จะวนเวียนอยู่ร่างกายของผมเหมือนเดิม

            “อ๊ะ! ไม่... ไม่จิวอน อือ..ออ อย่า..” ผมห้ามเมื่อมือหนากำลังเคลื่อนมือไปปลดกางเกงของผมลง

            “ไม่... อื.ออ ไม่” แต่ก็เท่านั้น ผมห้ามไปก็เท่านั้นเมื่อร่างสูงยังคงไม่ฟังและปลดมันออกได้สำเร็จ สายตาของร่างสูงที่มองผลงานของตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก มือหนาที่กำลังเสยผมของตัวเองลวกๆ ทุกอย่างทำให้ผมหน้าร้อนและใจเต้น

ผมเริ่มเกลียดตัวเองอีกครั้ง

            “ดูนายตอนนี้สิ ยุนฮยอง”

            “อือ..ออ” ผมครางแผ่วเบาพร้อมกับจ้องไปที่มือหนาที่กำลงสัมผัสต้นขาของผมพร้อมกับลูบไล้ไปมา

            “ทีนี้เลิกพูดเรื่องสิธิ์บ้าบอนั้นได้แล้วล่ะ”

            “อ๊า...!” รอยยิ้มที่มุมปากถูกใช้งานอีกครั้งอย่างที่เจ้าตัวชอบทำ ก่อนที่จะทำในสิ่งที่ทำให้ผมเกลียดตัวเองมากขึ้น ร่างสูงดึงชั้นในของผมออกจากเรียวขาก่อนที่จะใช้มือสัมผัสที่ส่วนนั้น ผมเบือนหน้าหนีทันที

            “ฉันคิดถึงยุนฮยอง” รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างหนาทาบทับตัวลงมาอีกครั้งแต่ก็ยังไม่หยุดการกระทำของตัวเองอยู่ มือร้อนที่สัมผัสส่วนที่น่าอาย ขยับขึ้นลงอย่างเอาใจไม่ได้ถามความเห็นของผมสักนิด แต่ถึงจะพูดแบบนั้น แต่สัมผัสแบบนั้นกลับทำผมสะท้านไปทั้งร่าง นิ้วเรียวขยุ้มที่ผ้าปูที่นอนอย่างต้องการระบายความเสียวซ่านนี้ให้พ้นตัว แต่ยิ่งทำก็เหมือนจะยิ่งทำร้ายตัวเองเมื่อมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด

            “อื..อ อ.. มัน. อ่า. พอเถอะ.. อือ..”

            “ยังไม่พอหรอกยุนฮยอง ฉันจะทำให้นายรู้ว่าฉันมีสิทธิ์ในตัวนายมากแค่ไหน” ลมหายใจร้อนที่ชิดใบหูเรียวบางของผม และคำพูดที่เอาแต่ใจอีกตามเคย ถ้าผมมีแรงมากกว่านี้ผมคงตะโกนด่าไปแล้ว แต่นี้แค่แรงขยับยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ ปากที่อยากจะพูด อยากจะห้ามก็มีแต่เสียงครางที่ทำให้ร่างสูงพอใจ

            “อื...อ ไม่.. ไม่ หยุดนะคิมจีวอน!” ผมตะโกนลั่น เพราะสัมฟัสที่ตอนแรกยังคงไม่ถลำลึกกำลังจะเปลี่ยนแปลง เมื่อมือร้อนอีกครั้งที่ว่างงานกำลังลูบไล้ไปตามช่องทางนั้น เรียวขายาวของผมพยายามที่จะดิ้นรนต่อต้านนิ้วร้อนนั้นแต่ก็ทำไปได้ยากเมื่อสภาพตัวเองมันแย่ซะขนาดนี้

            “ออก..ไปอือ..อ หยุดนะ ฉันบอก..อือ.. ให้หยุด”

            “อย่าต่อต้านฉันอีกเลย ยุนฮยอง นายรู้ว่าทำไปผลที่ออกมาก็เหมือนเดิม” ร่างสูงเงยหน้ามาพูดกับผม ถึงแม้แววตาที่จ้องมองมาจะเหมือนขอร้องกันแค่ไหน แต่กลับเรื่องนี้ผมไม่มีวันยอม

            “ไม่ หยุดเดี๋ยวนี้ คิมจีวอน” ผมเลือกที่จะต่อต้านคำพูดนั้นถึงแม้ไมรู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่ ทั้งที่ตัวผมเองก็มาไกลขนาดนี้ และดูเหมือนจะไม่ริดจากเงื้อมือของร่างสูงแน่ๆ แต่กลับอยากจะเสี่ยงพูดออกไป แค่หวังว่าร่างสูงจะเห็นใจและหยุดการกระทำนี้ลง

            “ปล่อยฉันไปเถอะนะ ”  ผมไม่เคยขอร้องใคร แม้กระทั่งตอนที่โดนไล่ออกจากงานที่ผับของร่างสูงเองผมยังเลือกที่จะเดินออกไปแทนที่จะอธิบาย และขอร้องเพื่อที่จะอยู่ต่อ แต่กลับเรื่องนี้ผมอยากจะขอร้องให้คนตรงหน้าหยุด ผมกลัว ผมกลัวว่าถ้าร่างสูงดึงดันที่จะทำแบบนี้ ผมจะต้องเจ็บมากกว่านี้ ผมไม่อยากมีความสัมพันธ์ที่ทำให้ผมต้องเจ็บปวด

            “ไม่มีวัน!”

            “จี .. อ๊ะ!! อือ..อ อ..อ ไม..ออือ.อ”  จบคำพูดที่ชัดเจนของร่างสูงสัมผัสแห่งกามก็เดินทางมาถึงจุดเริ่มของสัมผัสอย่างแท้จริง มือหนาที่ขยับส่วนนั้นพร้อมกับนิ้วเรียวที่แทรกสอดเข้าไปที่ช่องทางนั้นจนผมสะดุ้ง ความเจ็บแปลบที่สัมผัสในคราแรกทำให้ดวงตาผมคลอไปด้วยน้ำตาที่ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันมีเลยสักนิด

            “อือ.. เจ็บ ฮึก.ก ฉันเจ็บ” ผมบอกร่างสูงที่ยังคงไม่ลดหย่อยสัมผัสนั้นลงสักนิด และเหมือนจะยิ่งไปเพิ่มสัมผัสนั้นมากขึ้นไปอีกเมื่อร่างสูงเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปในช่องทางนั้นของผมจนผมสะดุ้ง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บของผม เป็นตัวบอกได้ดีว่าผมเจ็บจริงๆ

            “ยุนฮยองอา ทนหน่อยนะ” ในเวลานี้ผมควรที่จะดื้อด้านต่อต้านร่างสูงหรือเชื่อฟัง ในเมื่อทุกสิ่งอย่างที่ผมห้ามหรือพูดค้านออกไปดูไม่มีเสียงสำหรับคนตรงหน้าไปแล้ว

            “อย่ามองฉันแบบนั้น” ผมไม่รู้หรอกว่าตัวเองมองร่างสูงแบบไหน แต่มันไม่ใช่ในแบบที่พอใจกับกับเหตุการณ์นี้ที่เป็นอยู่แน่ๆ

            “ฉันเจ็บ..อือ.อ” ผมบอกคำเดิม ผมเจ็บจริงๆ สัมผัสบ้าบอนี้ร่างสูงยัดเยียดให้ผมตลอดเวลาที่ผ่านมา มันไม่ได้ดีสักนิด มันทั้งเจ็บและอึดอัด แถมยังทำร้ายผมมากขึ้นไปอีก พอนึกถึงจุดนี้ น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลก็ไหลออกมาอย่างไม่คาดคิด ผมจะทำยังไงหลังจากเหตุการณ์นี้จบลง ร่างสูงคงกลับไปใช้ชีวิตปกติกลับฮันนา และก็คงจะไม่มีเวลามาอยู่กับผมแบบเดิม คำพูดที่ว่ามีสิทธิ์ในตัวผมทุกอย่างมันเป็นคำพูดที่เห็นแก่ตัวมากเกินไป ใช่ในตอนนี้เค้ามีสิทธิ์กับผมทุกอย่างแล้ว เค้าทำมันแล้ว แต่ผมละ ผมไม่เห็นว่าผมจะมีสิทธิ์อะไรสักอย่างในตัวเค้า

            ไม่มีสักอย่าง    !

            “อือ....อ๊ะ.. เจ็บ..บ อ๊ะ!” ผมครางลั่นเมื่อร่างสูงเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าอีกครั้ง จากหนึ่งเป็น สองและสาม สัมผัสจากนิ้วร้อนทำให้ร่างกายของผมสูญเสียความเป็นตัวเองไปเกินครึ่ง สติที่คิดว่าคงมีมากพอที่จะรับรู้เริ่มจางหาย เมื่อสัมผัสบางอย่างกำลังเข้ามาแทนทีความเจ็บนั้น

            “อือ..อือ..อ เสียว.. ตรงนั้น.อื.อมัน..น อ่า..” ความเสียวซ่านขึ้นมาแทนทีความเจ็บปวดก่อนหน้า ผมแหงนหน้ารับสัมผัสนั้นอย่างห้ามไม่ได้

            “ฉันจะไม่ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้”  ผมชะงักกับคำพูดของร่างสูงก่อนที่จะมองไปยังคนตรงหน้าที่กำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออก  ผมเริ่มขยับตัวเองเมื่อความกลัวเริ่มแทรกซึมเข้ามาอีกครั้ง แต่ดูเหมือนก็เท่านั้น เมื่อร่างสูงก็ยังคงลากขาของผมให้กลับมาที่เดิมพร้อมกับแทรกตัวเข้ามา ผมสะดุ้งเมื่อสัมผัสได้ถึงส่วนนั้นของร่างสูง ผมไม่กล้าที่จะใช้สายตามองสิ่งนั้น มันน่าอายเกินไป

            “อ๊ะ! อื... บ้า..นายมันบ้า... อือ..เอาออกไป!” ผมร้องลั่นพร้อมกับต่อว่าคนตรงหน้า สิ่งนั้นของร่างสูงที่กำลังจะสอดแทรกกายเข้ามาทำให้ผมรู้สึกเจ็บเหมือนร่างกายตัวเองจะพังลงต่อหน้า

            “เจ็บ...! ฮึก.. มันเจ็บนะ...” ผมร้องออกมาเมื่อคนตรงหน้ายังคงดึงดันเข้ามาจนผมไม่สามารถที่จะทนความเจ็บปวดนั้นได้

            “ทนหน่อยนะ ยุนฮยอง ฉันขอโทษที่ทำให้นายเจ็บ แต่มันจะผ่านไป” มือหนาที่กำลังลูบไปตามใบหน้าของผมคล้ายว่าจะปลอบโยน ผมเพ่งมองไปที่ใบหน้าของร่างสูงที่กำลังเคลื่อนใกล้เข้ามาก่อนที่สัมผัสอ่อนโยนที่ริมฝีปากของผมจะเกิดขึ้น

            ลิ้นหนาที่กำลังควานไปทั่วโพรงปากทำให้ผมลืมสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไปจนสิ้น ความหวานที่แทรกซึมไปด้วยความร้อนของร่างสูงที่กำลังมอบให้ ทำให้ผมมัวเมาจนเบลอ จนสักพักร่างสูงก็ถอยออกไป

            “อ๊ะ! เฮือ.กกก  อ.อฮึก..ก อือ. ปั่ก.ก” ผมร้องลั่นพร้อมกับใช้มือทุบตีไปที่อกหนาอย่างแรงให้เท่ากับสิ่งที่ผมเจอ มันเจ็บไปทั้งร่าง เหมือหลังจะหักเมื่อร่างสูงใช่ตอนช่วงเวลาที่ผมมัวเมากับรสจูบนั้นแทรกกายเข้ามาจนสุด

            “ใจเย็น มันแค่แปปเดียว” ต่อให้ยกมากี่คำพูดเพื่อที่จะปลอยโยนผมให้หายเจ็บมันก็ใช้ไม่ได้ เมื่อผมเจ็บไปแล้ว ผมมองไปทีส่วงนั้นที่เชื่อมกัน หน้าก็ร้อนขึ้นมาจนผมรู้สึกได้

           

            “นายเป็นของฉันแล้ว ยุนฮยอง”

           

            “อ๊ะ อ..อ อือ.อ อ...อ” สิ้นคำพูดหวานเลี่ยนที่ทำให้ใจผมสั่น แก่นกายร้อนที่แทรกซึมอยู่ในร่างของผมก็เริ่มขยับทันที พร้อมกับที่สติของผมที่หายไปเช่นกัน

            “อือ.. อตรงนั้.น. อือ... จีวอน. อื..อ” ผมครางลั่นเมื่อร่างสูงเร่งจังหวะขึ้นจนร่างทั้งร่างสั่นคลอนไปตามที่นอน ความร้อนจากรสกามทำให้ตัวผมชุ่มไปด้วยเหงื่อ ไม่ได้แตกต่างไปกับร้างสูงที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อเช่นกัน ใบหน้าที่กำลังแสดงออกมาทำให้ผมใจเต็นอีกครั้ง ก่อนที่จะเสมองไปทางอื่นเมื่อพบเจอกับสายตาของร่างสูงพอดี

            “อือ.. ยุนฮยอง แอบมองฉันแบบนี้ไม่ดีเลยน้า”

            “อือ. อ..อ หลงตัว...อือ...เอง เสียว.. อือ... มัน..” ร่างสูงตรงหน้ายิ้มเมื่อผมที่กำลังจะต่อว่าร่างสูงกลับครางออกมาเมื่อร่างสูงเร่งเร้าสัมผัสนั้นให้มากยิ่งขึ้น

            “อ๊ะ...อือ.อ อแบบนี้มันอ๊า...” อยู่ดีดีร่างทั้งร่างของผมก็ถูกยกให้นั่งคร่อมที่ตักของร่างสูงทังที่ส่วนนั้นยังคงเชื่อมกันอยู่ ท่าทางแบบนี้สร้างความอับอายให้ผมอย่างมากเมื่อใบหน้าของร่างสูงและผมอยู่ใกล้กันมาเกินไป

            “อื..อ อง. เร็ว ... ฉัน..อื..”

            “พร้อมกันนะยุนฮยองอา”

            “อือ..อออ ออ่า....อ อ.. ใกล้..อ อือ...อ๊า!” ผมครางถี่เมื่อรู้สึกถึงปลายทางของสัมผัสร้อน ร่างสูงที่รู้สึกอย่างเดียวกันก็เคลื่อนกายเข้ามาทั้งเร็วและแรงจนผมหายใจไม่ทัน

            “อือ..อ อีกนิดนะ”

            “อือ...อ๊า..อ อือ...อ ฉัน.อ๊า อื...อออ อ๊ะ! อ่า....” และในที่สุดผมก็เดินทางมาถึงปลายทางของสัมผัสนี้ก่อนที่ร่างสูงจะเดินตามกันมา ผมซบลงที่แผงอกของร่างสูงอย่างเหนื่อยล้า

            “นายคือคนของฉัน” เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินข้างหูสร้างความอุ่นวาบไปทั้งใจและลบความกลัวที่มีก่อนหน้านี้ออกไปเช่นกัน ก่อนที่จะทุกอย่างดับวูบไปและผมที่ไม่รู้เรื่องอะไรต่อจากนั้นอีกเลย